Przy stole pokerowym często natrafisz na sytuacje, w których będziesz musiał wybierać między szybkim a wolnym rozegraniem swojej ręki. Kiedy warto stosować tzw. slow-play?
Trafiasz seta na flopie. Twój przeciwnik stawia zakład, a Ty masz do podjęcia decyzję. Czy zdecydujesz się na szybkie rozegranie i przebijesz z nadzieją na jak najszybszą grę all-in? A może postanowisz slow-playować i tylko sprawdzisz, by zastawić na rywala pułapkę?
Przed takimi wyborami stajesz praktycznie za każdym razem, gdy rozgrywasz sesję pokerową. Jeśli chcesz wygrać jak najwięcej, to musisz wiedzieć, kiedy bardziej opłacalny jest slow-play, a kiedy warto rozegrać rękę szybciej.
Pomóc może Ci artykuł, który dla portalu Upswing Poker przygotował Ryan Fee. Autor opisał w nim następujące koncepcje:
- Fast-play vs. slow-play: czynniki, które należy brać pod uwagę
- Czy po trafieniu seta na flopie powinieneś rozgrywać go szybko, czy slow-playować?
- Rozgrywanie setów na różnych strukturach boardów
- Uwagi dotyczące zakresów
- Znaczenie efektu „card removal”
- Co z tendencjami rywali?
Fast-play vs. slow-play: czynniki, które należy brać pod uwagę
Na początku warto podkreślić, że nie powinieneś za każdym razem rozgrywać wszystkich swoich silnych rąk w taki sam sposób. Jeśli zawsze stosujesz fast-play lub zawsze zastawiasz pułapki, to popełniasz błąd.
Twoja gra powinna zależeć od następujących czynników:
- Tekstury boardu (to kluczowy czynnik).
- Zakresu rąk, jakie Ty i Twój przeciwnik możecie mieć.
- Kart, które eliminuje z talii Twoja ręka.
- Tendencji przeciwnika.
Sytuacje, w których musisz decydować, w jakim tempie rozegrać swoją rękę, zaczynają się najczęściej od trafienia seta na flopie. Przykłady podane w tym artykule dotyczą właśnie takich sytuacji, ale porady można zastosować do każdej bardzo silnej ręki.
Trafiasz seta. W jaki sposób powinieneś go rozegrać?
Jak pewnie się domyślasz, na to pytanie nie ma jednej konkretnej odpowiedzi.
Nie wszystkie sety są takie same, ponieważ nie każda sytuacja jest identyczna. Przyjrzyjmy się temu, jak każdy wymienionych wyżej czynników powinien wpływać na Twoje decyzje po trafieniu na flopie seta.
Rozgrywanie setów na różnych strukturach boardów
Podzielmy najpierw wszystkie możliwe flopy na dwie kategorie:
- Mokre flopy – są bardzo skoordynowane i dynamiczne. Przykładem może być:
. - Suche flopy – są nieskoordynowane i statyczne. Przykład to:
.
Sety trafione suchych flopach
Przyjrzymy się bliżej boardowi . Załóż, że trafiłeś średniego seta z 
po sprawdzeniu przebicia na big blindzie.
To bardzo statyczny board, co oznacza, że turn i river prawdopodobnie nie zmienią nic, jeśli chodzi o to, kto ma najlepszą rękę. Dlatego też nie warto stawiać tutaj na szybkie rozegranie i zastosowanie check-raise’u. Rozważ dwie możliwości:
- Jeśli Twój przeciwnik ma najwyższą parę z królem, to po Twoim sprawdzeniu na flopie prawdopodobnie będzie kontynuował stawianie zakładów na turnie i/lub na riverze. Możesz więc zastawić pułapkę i zaskoczyć go check/raisem na jednym z kolejnych streetów.
- Jeżeli Twój przeciwnik blefuje, to być może zechce kontynuować również na turnie i/lub riverze. Check/raise mógłby go łatwo wystraszyć.
Zobaczenie kolejnej karty wspólnej nie ma żadnych wad, więc powinieneś spokojnie sprawdzić i pozwolić rywalowi na kontynuowanie stawiania zakładów.
Ręce, z którymi gracze blefują na tak suchych boardach, bardzo rzadko poprawią swoją siłę na tyle, by móc pokonać Twoją rękę. Możesz nawet liczyć na to, że następne karty wspólne będą korzystne dla przeciwnika, ponieważ zachęci go to do dalszego betowania.
Sety trafione na mokrych flopach
Gramy teraz na flopie . Ty znów bronisz big blinda z , ale tym razem board jest zupełnie inny.
To bardzo dynamiczny board, co oznacza, że wiele kart z turna i rivera może zmienić układ sił w rozdaniu. Jeśli taka karta pojawi się na turnie, to Twój przeciwnik może przestać betować ze swoimi silnymi rękami albo – co gorsza – poprawić swój układ na tyle, by pokonywał Twój.
Załóż, że przeciwnik ma 
. Wiele kart z turna może powstrzymać go przed dalszym betowaniem. Oto przykłady:
- Karta, która będzie się łączyła z trzema innymi (czyli każde 5 lub 7).
- Karty, które często dają Ci dwie pary lub trójkę (czyli 6, 8, 9 lub T).
- Każdy kier, który kompletuje drawy do koloru.
Na takich turnach Twój rywal może obawiać się, że wzmocniłeś siłę swojej ręki lub, że i tak nie sprawdziłbyś z gorszą ręką. To katastrofa dla Twojego seta szóstek, ponieważ nie będziesz w stanie uzyskać więcej value.
Jeśli Twój przeciwnik skompletuje na turnie strita lub kolor, to z pewnością postawi kolejny zakład. Ty (przeważnie) sprawdzisz z setem szóstek i będziesz musiał liczyć na cudowny wynik na showdownie.
Zagranie raise na flopie przeciwko drawom pozwoli Ci osiągnąć dwie rzeczy:
- Zmusisz rywala do zainwestowania większych pieniędzy z gorszą ręką, przez co jego drawy będą mniej opłacalne.
- Zmusisz go do spasowania, całkowicie eliminując jego equity.
Nie powinieneś dawać rywalowi szansy na darmowe (lub tanie) zobaczenie turna. Przebicie na flopie pozwoli Ci na wygranie większych pieniędzy od jego gorszych układów, a jednocześnie zredukuje opłacalność jego drawów.
Podsumowując, jeśli board jest suchy, skłaniaj się bardziej ku slow-playowaniu. Jeśli natomiast jest mokry, to szybko rozgrywaj swoje silne ręce.
Uwagi dotyczące zakresów
Gdy wybierasz między szybkim rozegraniem a slow-playem, powinieneś zastanowić się nad paroma rzeczami dotyczącymi zakresów każdego z graczy:
- Jak Twoja ręka wygląda w zestawieniu z Twoim całym zakresem?
- Jak Twój zakres radzi sobie z zakresem rywala?
Twoja ręka w zestawieniu z Twoim całym zakresem
Ogólnie rzecz biorąc, będziesz chciał rozgrywać szybko większość najsilniejszych rąk ze swojego zakresu. To pomoże Ci wygrać jak najwięcej pieniędzy, a jednocześnie pozwoli Ci wywierać znaczącą presję na rywalach. Powinieneś też pamiętać o stosowaniu zbalansowanej strategii i od czasu do czasu grać w ten sposób z blefami.
Warto jednak, abyś slow-playował z przynajmniej niektórymi ze swoich najsilniejszych rąk. Będziesz wówczas wzmacniał i ochraniał swój zakres dla sprawdzeń. Utrudni to Twoim przeciwnikom osiąganie zysków z agresywnej gry z blefami.
Jak twój zakres radzi sobie z zakresem rywala?
Jeśli Twój przeciwnik ma o wiele silniejszy zakres, to powinieneś slow-playować z większością najsilniejszych rąk ze swojego zakresu. Twój rywal będzie prawdopodobnie chciał wykorzystać przewagę zakresu poprzez częste betowanie na turnie i riverze, co pozwoli Ci zaskoczyć go check/raisem.
Gdy Twój zakres jest o wiele słabszy, to szybkie rozgrywanie silnych rąk ułatwi Twojemu przeciwnikowi eksploatowanie Twoich tendencji poprzez agresywne blefowanie. Nie będziesz miał bowiem żadnych silnych rąk w zakresie, z którym sprawdzasz więcej niż jeden bet.
Na przykład, wyobraź sobie, że bronisz big blinda z JTo przeciwko graczowi, który przebił ze środkowej pozycji. Flop przynosi A-K-Q, dając Ci najlepszego strita, a przeciwnik betuje.
Choć masz najlepszy możliwy układ, to zazwyczaj powinieneś stosować tutaj slow-play, by chronić resztę swojego zakresu. Na Twój range składają się głównie marginalne ręce typu A9 czy KT. Jeśli zawsze w takiej sytuacji będziesz szybko rozgrywał JT, to Twój przeciwnik będzie wiedział, kiedy ma obawiać się silnego układu.
Znaczenie efektu „card removal”
Pewnie słyszałeś już o efekcie „card removal”. Termin ten najłatwiej można wyjaśnić przykładem. Na flopie widzisz 
, Twój rywal betuje. Do szybkiego rozegrania wolałbyś wybrać 
czy 
?
Poprawna odpowiedź to para czwórek. Gdybyś miał parę dziewiątek, szansa, że Twój oponent ma dwie pary z ręką taką jak A9 znacząco by zmalała. Gdy zagrywasz check/raise z silną ręką, to chcesz, aby Twój rywal miał najwyższą parę, ponieważ rzadziej z nią spasuje. Dlatego też para czwórek jest tutaj lepsza do szybkiego rozegrania.
Podsumowując, powinieneś częściej stosować fast-play, gdy nie posiadasz kart, które chciałbyś zobaczyć u swojego rywala.
Co z tendencjami rywali?
Gdy masz trudny wybór między szybkim rozegraniem a slow-playem, to powinieneś wziąć pod uwagę tendencje swoich rywali.
Na przykład, jeśli Twój przeciwnik zbyt często sprawdza, a Ty nie wiesz do końca, co powinieneś zrobić z trafionym na flopie setem, to najlepszą opcją będzie dla Ciebie szybkie rozegranie. Jeżeli przeciwnik jest agresywny, to w podobnej sytuacji powinieneś skłaniać się bardziej ku sprawdzeniu w celu zastawienia pułapki.
To zadziała jednak tylko wówczas, gdy będziesz zwracał uwagę na grę swoich rywali – nawet w rozdaniach, w których sam nie uczestniczysz.
Obserwuj swoich rywali w każdym rozdaniu i próbuj dowiedzieć się, jak rozgrywają swoje silne, średnie i słabe ręce. Niektórzy gracze nie są w stanie spasować najwyższej pary (lub nawet jakiejkolwiek pary) i powinieneś bez trudu ich rozpoznać.
Typ rywala powinieneś brać pod uwagę również podczas wybierania rozmiaru swojego przebicia. Jeśli Twój rywal ma alergię na foldowanie, to możesz dostosować się poprzez używanie większego rozmiaru.
Niektórzy mogą nawet z radością zagrać all-in na flopie z asami lub królami, także na mokrych boardach. Przeciwko takim graczom stosuj duże rozmiary przebić. Ty wygrasz cały stack, a oni odejdą z historią o „przerażającym bad beacie”.
Pamiętaj, by obserwować rywali i szukać strategii, dzięki którym zmaksymalizujesz value ze swoimi silnymi rękami.
Podsumowanie
W pokerze generalizowanie rzadko się sprawdza. Możesz jednak śmiało przyjąć zasadę, że szybko rozgrywasz silne ręce na mokrych boardach, a slow-play stosujesz na tych suchych. To najważniejsza lekcja z tego artykułu. Dzięki niej będziesz mógł uzyskiwać prawie maksymalne value.
Powodzenia przy stołach!
Jonathan Little: Pięć koncepcji, dzięki którym poprawisz swoje pokerowe umiejętności
