Jonathan Little analizuje rozdanie, w którym przegrał z najwyższym setem

Jak czuć się dobrze po przegraniu z trafionym na flopie najwyższym setem? Odpowiedź na to pytanie przygotował dla nas Jonathan Little, który w jednym ze swoich najnowszych tekstów zajął się analizą rozdania z gry cashowej. 

Rozdanie pochodzi z gry cashowej No-Limit Hold’em na stawkach 10$/20$, która odbyła się w kasynie Bellagio w Las Vegas. Uczestniczył w nim sam Jonathan Little, który jednak dopiero co zasiadł do stołu i nie wiedział zbyt wiele na temat swoich przeciwników. Jego ready opierały się więc tylko na czystych założeniach, a na ich podstawie, jak podkreśla, nie chce nigdy podejmować żadnych znaczących decyzji.

Akcja przed flopem

Na pierwszej pozycji siedział gracz TAG (tight and aggressive), który za sobą miał 2.000$, a otworzyć postanowił przebiciem za 80$. Kolejny gracz TAG, który zajmował drugą pozycję przy stole i miał 10.000$ w stacku, wykonał sprawdzenie. Opcję call wybrał jeszcze nieznany gracz ze środkowej pozycji (również mający 10.000$ w stacku). Little, który grał ze small blinda, także miał do dyspozycji 10.000$, a przed sobą zobaczył .

Little zdecydował się na sprawdzenie. Jak twierdzi, wykonanie 3-betu lub spasowanie nie miałyby za bardzo sensu. Fold byłby w tej sytuacji zagraniem zbyt pasywnym. Błędem byłoby również 3-betowanie bez pozycji z ręką posiadającą dobre implied oddsy po przebiciu od gracza z wczesnej pozycji, który powinien dysponować wąskim zakresem.

Little podkreśla, że nie wyobraża sobie sytuacji, w której przy głębokich stackach mógłby zagrać 3-bet z parą ósemek po otwarciu od gracza z pierwszej pozycji. Uznaje, że byłoby to po prostu słabe zagranie. Jego ręka ma dobre implied oddsy, a on może zobaczyć flopa za dość niską cenę, ponieważ nie spodziewa się 3-betu od gracza z big blinda.

W rozdaniu gracz z big blinda, który w stacku również miał 10.000$, ogłosił, że sprawdza w ciemno, bo nie sądzi, by mógł spasować cokolwiek z tak dobrymi pot oddsami. Wyraźnie widać było, że to gracz rekreacyjny, ale Little nie wiedział, czy żartuje, czy nie. W tej sytuacji – bez względu na pot oddsy – nie powinien oczywiście sprawdzać z każdą ręką.

MEGA FREEROLL na GGPoker o konsolę Xbox i gotówkę!

Akcja po flopie

Flop przyniósł , dając Little’owi najwyższego seta. Wybrał on opcję check.

Choć mógłby zabetować jako pierwszy, to Little uznał, że jeden z jego trzech przeciwników będzie stawiał na tym flopie z dużą częstotliwością, pozwalając mu na wykonanie zagrania check/raise. Tak samo zagrałby on ze swoimi najlepszymi gotowymi rękami, z niektórymi drawami do silnych układów i niektórymi słabszymi drawami. Leadowanie w tej sytuacji mu się nie podoba, ponieważ większość graczy nie popełniłaby tutaj błędów. Dostałby sprawdzenia od overpar i drawów, a wszystkie inne ręce wybrałyby fold. Little twierdzi, że jeśli postawienie zakładu skutkuje dobrą grą rywali, to powinniśmy wybrać inną opcję.

Big blind i gracz, który przebijał przed flopem, również zaczekali. Gracz z drugiej pozycji postawił 300$ przy puli wynoszącej 400$, a gracz ze środkowej pozycji sprawdził. Little zaczął już liczyć pieniądze, które miały zasilić jego stack!

Trzymając się swojego planu, Little zagrał check/raise do 1.300$. Sądził, że taki rozmiar przebicia skłoni jego rywali do myślenia, iż chce uzyskać fold equity, przez co mogliby oni sprawdzić z overparą lub marginalnym drawem (co byłoby z ich strony błędem).

Big blind bardzo długo się zastanawiał, a potem spasował. Gracz z pierwszej pozycji zaskoczył Little’a i zagrał all-in, dodając do puli jeszcze 620$. Pozostali gracze spasowali, a Little z radością sprawdził. Board uzupełniły karty i . Little nie był z tego powodu zadowolony, bo założył, że jego rywal posiada AA, KK lub drawa. Miał rację – agresor z fazy preflop pokazał i wygrał pulę. Co za bad beat!

Dlaczego Jonathan Little miał powody do zadowolenia?

Little podkreśla, że KK miało łatwy fold po zobaczeniu zakładu, sprawdzenia i zagrania check/raise. Nawet gdyby wcześniej były tylko zakład za 300$ i dwa sprawdzenia, to KK i tak prawdopodobnie powinno spasować. Gdy widzimy sporo akcji po flopie na skoordynowanym boardzie, to musimy założyć, że KK jest dość słabą ręką. Little cieszył się oczywiście, że jego przeciwnik sprawdził. Gdy rywale popełniają błędy, powinniśmy być szczęśliwi – bez względu na to, czy wygramy pulę, czy przegramy.

Jak wspomina Little, po rozdaniu gracz z big blinda twierdził, że spasował , czyli najniższego strita. Bronił swojego foldu, mówiąc że założył, iż Little posiada seta, silnego drawa lub najlepszego strita (co było pewnie poprawnym założeniem). Powiedział, że nie chciał ryzykować, ponieważ 10.000$ stanowiło dla niego dużą sumę pieniędzy.

Little dowiedział się później, że gracz ten wkupił się za 1.000$ i powiększył tę kwotę do 10.000$. To wyrazisty przykład kogoś, kto boi się gry. Trafił na flopie efektywnie najlepszy układ, ale nie chciał zaryzykować w sytuacji, gdy jego główny przeciwnik (czyli Little) praktycznie na pewno nie posiadał najlepszego układu (z 96s spasowałby przed flopem).

Jak zaleca Little, jeśli kiedykolwiek znajdziemy się w sytuacji, w której boimy się grać all-in z czymś, co prawie na pewno jest najlepszą ręką, to powinniśmy po prostu zebrać swoje żetony i jak najszybciej skierować się w stronę wyjścia.

Little miał pecha, ponieważ przegrał przeciwko parze króli, ale rozdanie mogło zakończyć się dla niego znacznie gorzej. Gdyby big blind pozostał w grze, praktycznie na pewno straciłby 8.000$ więcej. Za sukces uznał więc sytuację, w której skłonił do spasowania najlepszą rękę, a jednocześnie otrzymał sprawdzenie od najgorszej ręki.

Kiedy (i dlaczego) powinniśmy overbetować na turnie?