Mike Brady pisze na łamach UpswingPoker.com o zagraniu „słaby lead”, który polega na leadzie na turnie przeciwko rywalowi, który zagrał zakład kontynuacyjny na flopie.
Jeśli zastanawiasz się, czy nie jest to nazywane donk-betowaniem, to odpowiedź jest twierdząca.
Dekadę temu donk-betowanie w każdej sytuacji było postrzegane jako zagrywka, którą wykonują początkujący gracze. Poker jednak ewoluował, gracze odkryli, że donk-bet w niektórych spotach może pomóc wygrać więcej pul i zmaksymalizować zyski.
„Słaby lead” może być dobrym zagraniem w grach cashowych i turniejach, ale bardziej jest rozpowszechniony w turniejach. Tak więc poniżej skupimy się na turniejach.
Czym jest „słaby lead”?
To zagranie ma miejsce w sytuacji, gdy nie masz pozycji i betujesz na turnie po zagraniu check-call przeciwko c-betowi na flopie w puli heads-up, w raise’owanej puli (zazwyczaj po tym, gdy broniłeś swojego big blinda preflop). Bardzo ważne jest, żeby zrozumieć kontekst, w którym to zagranie jest właściwe – prawdopodobnie nie potoczy się ono dobrze, jeśli spróbujesz je zagrać w puli wieloosobowej lub 3-betowanej.
Użycie tego zagrania powinieneś rozważać tylko w sytuacji, gdy środkowa lub niska karta na flopie paruje się na turnie. Przykład: Jeśli na flopie leżą 9-6-4 w różnych kolorach, a turn to 4 lub 6. Gdy spadnie taki turn, możesz profitowo leadować z dużą częścią (czasami z całością) swojego zakresu.
Uwaga: Leadowanie może być dobrym zagraniem także na innego rodzaju turnach (zależy to od konkretnej tekstury boardu), ale te spoty są bardziej skomplikowane i wykraczają poza zakres tego poradnika.
Dlaczego „słaby lead” działa?
Powodem działania tego zagrania jest to, że twój rywal jest zmotywowany do check-backu, gdy turn paruje jedną z dwóch najniższych kart, które leżą na boardzie. A to dlatego, że ty, jako gracz, który sprawdzał na flopie, będzie posiadać znacznie więcej środkowych lub niskich par (teraz tripsów) w swoim zakresie. Z drugiej strony twój rywal często zagra check-back z tymi rękami na flopie.
Dodatkowo to zagranie pozwala tobie wykorzystać twoją przewagę i pozbawić rywala equity. Leadowanie w tym spocie z większością lub całym twoim zakresem może wydawać się dziwne. Jednak leadowanie z szerokim zakresem pozwala tobie na zarobienie tak dużo, jak to możliwe, z twoim całym zakresem. Niektóre ręce mogą wydawać się tutaj niezręczne, kłopotliwe, ale to mała cena do zapłacenia, gdy wziąć pod uwagę zastrzyk, który dostanie EV reszty twoich rąk.
„Słaby lead” działa tak dobrze, że może się on wydawać niczym kod w grze komputerowej, szczególnie w sytuacji, gdy nigdy wcześniej nie rozwijałeś zakresu leadowania na turnie. Wszyscy twoi rywale (poza najsilniejszymi) po prostu nie będą wiedzieć, jak na to zareagować, ponieważ nigdy lub rzadko to widzieli.
Rozmiar leadu, którego powinieneś użyć i zakres, z którym powinieneś to robić, zależy od tekstury boardu, rozmiary c-betu na flopie, a także od pozycji i zakresu twojego rywala.
Najbardziej powszechna strategia leadowania (według solverów) to małe betowanie (25 procent pulli), z szerokim zakresem (75 procent i więcej), ale jest to dalekie od najlepszej strategii. Oto kilka rad, które pomogą wybrać odpowiedni rozmiar leadu, z odpowiednim zakresem:
– jeśli top pary w twoim zakresie nie korzystają zbyt mocno na pozbawieniu rywala equity, graj większy lead (75-100 procent puli), z silniejszym zakresem (głównie z tripsami i semi-blefami). Zazwyczaj jest tak na boardach Q-high i wyższych.
– gdy zakres twojego rywala zawiera wiele drawów, leaduj z mniejszą częstotliwością, głównie z gotowymi rękami, które często będą sprawdzane przez gorsze. Możesz także grać większy lead (za całą pulę), z tripsami, które nie blokują zakresu sprawdzania twojego rywala.
– jeśli twoje najsłabsze gotowe ręce są wrażliwe, a twój rywal ma wiele łatwych foldów w swoim zakresie, leaduj częściej (90-100 procen). To zazwyczaj zdarza się przeciwko rywalom, który grali raise z późnej pozycji, ponieważ ich zakres jest szeroki.
Kiedy powinieneś unikać „słabego leadu”?
Są trzy główne powody, dla których powinieneś unikać tej taktyki:
1. Jeśli strategia c-betowania twojego rywala zawiera wiele środkowych, niskich par, które zmieniły się w tripsa – popularna strategia wśród graczy turniejowych mówi, żeby c-betować na flopie za małą kwotę z szerokim zakresem. Gdy podejrzewasz, że to strategia twojego rywala, powinieneś czekać z całym swoim zakresem na turnie, ponieważ rywal często będzie posiadać tripsy.
Jeśli zakres preflop twojego rywala nie ma wielu kombinacji trafionych tripsów na turnie, to nadal możesz użyć „słabego leadu”. Powiedzmy, że twój rywal zagrał raise z UTG (stół dziewięcioosobowy), a na boardzie spadają 10-9-4-4. Jest bardzo mało kombinacji 4-x w typowym zakresie raise’owania z UTG, a ponieważ broniłbyś z przyzwoitą ilością kombinacji z 4-x na big blindzie, to możesz zagrać „słaby lead”.
2. Gdy twój zakres zawiera bardzo mało rąk offsuit, które trafiły tripsa – jeśli prawie wszystkie twoje kombinacje z tripsami są suited, to prawdopodobnie nie masz wystarczająco dużo kombinacji z tripsami, żeby usprawiedliwić „słaby lead”. Leadowanie wąskiego zakresu to teoretycznie przyzwoite zagranie, ale nie warto tego robić, ponieważ jest to ciężkie do zrównoważenia i nie dodaje dużo EV.
3. Jeśli uważasz, że twój rywal nadal będzie double barrelować z wysoką częstotliwością – twój rywal nie powinien bardzo często betować turna, gdy leżą karty, które są dobre dla twojego zakresu, ale to nie znaczy, że tego nie zrobi. Jeśli będzie betować zbyt często, możesz zaczekać i zagrać raise ze swoim lepszym zakresem. Dzieje się tak najczęściej przeciwko niezwykle agresywnym zawodnikom lub tym niedoświadczonym, którzy nie zdają sobie sprawy, że turn jest dobry dla twojego zakresu.
Jak grać przeciwko raise’owi?
To dosyć rzadkie, żeby spotkać się z raisem po tym, jak leadujesz na karcie, która jest dobra dla twojego zakresu. Jednak takie sytuacje też się zdarzają. Stanie się to bardziej prawdopodobne wraz z polepszającym się poziomem rywali. Oto jak rozsądnie zareagować na raise, gdy na stole leżą 9-6-4-6:
– graj re-raise ze swoimi najsilniejszymi tripsami i fullami, które nie blokują value range’u twojego rywala (np. A-6 lub 4-4),
– sprawdzaj ze swoimi najsłabszymi tripsami i fullami, które blokują value range rywala (np. 6-5 lub 9-6),
– sprawdzaj z dobrymi parami i rękami, które mogą się polepszyć (silne drawy),
– pasuj A-high i najsłabsze ręce w swoim zakresie.
_____
_____
