Trener pokerowy Pete Clarke wyjaśnił nam już, jak możemy zadecydować o tym, czy nasza ręka jest bluff catcherem. W kolejnym artykule pokazuje on, w jakich sytuacjach lepiej spasować taką rękę po agresji ze strony rywala dysponującego spolaryzowanym zakresem.
Kandydaci do blefowania
Kandydat do blefowania to ręka, co do której nasz przeciwnik dochodzi do wniosku, że może być sensownie zamieniona w blef poprzez betowanie. Tym rękom zawsze brakuje showdown value i mało prawdopodobne jest to, że mogłyby zbyt często wygrać poprzez zaczekanie. Druga para nie jest zazwyczaj kandydatem do blefowania, ale nietrafiony draw do koloru i J-high na riverze z pewnością należą do takich rąk. Kandydaci do blefowanie są wyraźni w przypadku drawów do strita lub T-high na riverze, ale mnie wyraźni, gdy blefowanie wymaga zamienienia w blef pary lub betowania na turnie z niewielkim equity.
Rzeczywiste blefy
Rzeczywisty blef to kandydat do blefowania, z którym przeciwnik zdecydował się „pociągnąć za spust”. Gracze nie zawsze blefują bowiem z każdym kandydatem do blefowania.
Bodziec do blefowania
Bodziec do blefowania przeciwnika odnosi się do prawdopodobieństwa, z jakim może on „pociągnąć za spust” z danym kandydatem do blefowania. To zależy od tego, jak dany gracz/pula graczy widzi swoje szanse na uzyskanie w danej sytuacji foldu, a także od ich naturalnych tendencji. Niektóre sytuacje są lepsze do blefowania od innych.
Formuła
Liczba rzeczywistych blefów danego gracza (liczona w kombinacjach) jest równa procentowi jego zakresu, który tworzą kandydaci do blefowania, pomnożonemu przez bodziec do blefowania, jaki występuje w danej sytuacji.
Jeśli jeden z tych wskaźników jest bardzo niski, to suma rzeczywistych blefów również będzie bardzo niska. Mnożąc jakąkolwiek cyfrę przez zero, otrzymujesz zero.
Dlatego z bluff catcherami pasować chcemy za każdym razem, gdy sądzimy, że:
- Bardzo niewielka część zakresu rywala składa się z naturalnych kandydatów do blefowania.
- Bodziec do blefowania przeciwnika jest prawdopodobnie bardzo niski, o czym świadczy typ gracza i/lub dana sytuacja.
Przyjrzyjmy się teraz kilku przykładom foldowania bluff catcherów ze względu na te właśnie powody.
Gdy rywal ma mało naturalnych kandydatów do blefowania
Wyobraź sobie, że jesteśmy na pozycji CO i otwieramy z 
, by potem sprawdzić 3-beta od gracza z SB. Flop przynosi 
, a przeciwnik stawia zakład za 1/3 puli. Przypuszczamy, że robi tak z niemal całym swoim zakresem i sprawdzamy. Na turnie pojawia się 
, a rywal tym razem betuje za 2/3 puli, co wskazuje na bardziej spolaryzowany zakres. Czy pokonujemy jakiekolwiek spośród value betów przeciwnika? Nie, jeśli jest to w miarę dobry gracz. Nasza ręka jest więc z pewnością bluff catcherem, a co za tym idzie – czas, abyśmy oszacowali, jak wiele rzeczywistych blefów może tutaj mieć rywal.
Po pierwsze, możliwych jest tutaj niewiele drawów do koloru, które nie zawierałyby już asa lub strita. Przeciwnik mógłby mieć coś takiego jak 
, 
lub 
, ale na tym koniec. Dla większości graczy z tymi rękami wiążę się wysoki bodziec do blefowania. Problemem jest to, że istnieje tylko kilka takich kombinacji. Aby zbliżyć się jakkolwiek do liczby rzeczywistych blefów, której potrzebujemy do sprawdzenia tutaj z , przeciwnik musiałby regularnie blefować z mniej standardowymi kandydatami do blefowania. Ręce w stylu 99 czy 77 są tutaj kandydatami do blefowania, ale wielu graczy za takie je nie uznaje. Przeciwnik musi zdawać sobie sprawę z tego, że jego zakres po 3-betowaniu jest na tym boardzie bardzo silny i zawiera wiele kombinacji do value betowania. Dlatego też powinien często blefować z underparami, aby jego zakłady nie reprezentowały zbyt dużej siły. Większość graczy nie odczuwa z tymi rękami zbyt dużego bodźca do blefowania. Trzecią kategorią kandydatów do blefowania są tutaj takie ręce jak QTs, KJs i JTs, ale wielu graczy również ich nie chce uznawać za blefy. Dla wielu ludzi bodziec do postawienia tutaj kolejnego zakładu z parą i drawem jest niski, ponieważ błędnie zakładają oni, że ich ręka posiada wiele showdown value, a tak w tej sytuacji nie jest.
Na koniec powiedzieć możemy, że dla gracza 3-betującego z SB dostępnych jest tutaj bardzo niewiele naturalnych kandydatów do blefowania, a bodziec do blefowania jest dla większości graczy mniejszy niż powinien być w przypadku mniej standardowo wyglądających kandydatów, takich jak TT czy JTs. W rezultacie oczekujemy, że w tej sytuacji niezbyt często zobaczymy blefy. Możemy komfortowo spasować naszego bluff catchera.
Gdy rywal ma słaby bodziec do blefowania
Akcja z gry cashowej 6-max. Otwieramy z UTG, dostajemy sprawdzenie od BU i stawiamy trzy zakłady z 
na boardzie 
. Przeciwnik zagrywa na riverze all-in za więcej niż wysokość puli, a my potrzebujmy około 37% equity, aby móc sprawdzić (otrzymujemy pot oddsy nieco gorsze od 2:1). W tej sytuacji przeciwnik posiada trochę kandydatów do blefowania, przede wszystkim dwa piki i 76s. Problemem jest jednak to, że w tej sytuacji bodziec do blefowania jest dla większości graczy bardzo niski. Jak często zagrałbyś tutaj all-in z powietrzem po zakładzie od rywala, którego zakres jest nieograniczony (nadal może zawierać nutsy)? Ludzie praktycznie nigdy nie zastosują takiego zagrania, ze względu na stosunek ryzyka do potencjalnych zysków. Powinniśmy tutaj spasować przeciwko 95% rywali. Jeśli okaże się, że przeciwnik należy do tych 5%, którzy są gotowi, by w tej sytuacji blefować, to dobrze dla niego!
Podsumowanie
- Rzeczywista częstotliwość blefowania przeciwnika zależy od jego liczby kandydatów do blefowania i jego bodźca do blefowania w danej sytuacji.
- Jeśli jeden z tych wskaźników jest niski, to powinniśmy pasować z naszymi bluff catcherami.
- Na mokrych, wysokich flopach gracze mają tendencję do posiadania niewielu naturalnych kandydatów do blefowania.
- Gracze mają słaby bodziec do blefowania, gdy przebijają na riverze, szczególnie przeciwko nieograniczonym zakresom.
Powodzenia przy stolikach!
