Co to jest range check? Kiedy korzystać z tej strategii. Co robić później? Odpowiedzi na powyższe pytania znajdziecie w niniejszym artykule.
Kilkakrotnie w swoich artykułach pisałem już o tym, że na flopie najczęściej posługujemy się dwoma strategiami betowania: strategią spolaryzowaną (dobre i słabe układy, wyższe sizingi) oraz strategią tzw. range betu (c-bety całym zakresem, niskie sizingi). Dziś zajmiemy się trzecią strategią, z której prawdopodobnie będziecie korzystali relatywnie najrzadziej, czyli z tzw. range checking.
Range checking (czekanie z całym zakresem) jest dokładnym przeciwieństwem range betting (betowanie z całym zakresem). Pierwszą strategię stosuje się wtedy, gdy rywal ma przewagę range’u oraz pozycji, a drugą, gdy w uprzywilejowanej sytuacji znajdujemy się my. Gdy warunki pod tym względem są, nazwijmy je, średnie, wyrównane, wówczas wybieramy strategię spolaryzowaną. Proste, prawda?
Mam czekać z AA?
Czekanie z całością swojego zakresu może dla niektórych być niezrozumiałe. Gdy rozpatrujemy zagrania w próżni, czekanie z tak silną ręką jak para AA, na boardzie umożliwiającym przeróżne drawy, wydaje się być wbrew logice. Musicie jednak przyzwyczaić się do tego, że nie gramy w próżni. Inaczej. Przeciwko bardzo słabym rywalom granie konkretną ręką, a nie całym zakresem, często będzie strategią najbardziej dochodową. Gdy jednak Waszym przeciwnikiem są rywale z nieco wyższej półki, zawsze Wasze starcia rozpatrujcie w kategorii zakres vs zakres.
Zmieniając optykę, szybko zauważycie, dlaczego chcecie czekać z całym swoim zakresem. Mam na myśli z naprawdę całym, włączając w to nie tylko wspomnianą wyżej parę AA, lecz również wszystkie gotowe, bardzo silne układy.
Kiedy gramy range check?
Powiedzieliśmy już sobie, że z tej strategii korzystamy w sytuacjach, w której to rywal ma przewagę pozycji i przewagę zakresu. Teraz przełóżmy sobie to ogólne stwierdzenie na kilka konkretnych sytuacji, z jakim spotkacie się na flopie.
- Jesteście agresorem na SB, a sprawdza Was gracz z BB
- Otwarcie z wczesnej pozycji vs sprawdzenie gracza na pozycji, najczęściej na BTN
- Gra bez pozycji po 3-becie
Skupmy się na szerszym opisie sytuacji BvB. W przypadku drugiego i trzeciego scenariusza tok myślenia jest podobny.
SB vs BB
Otwierając z SB, często będziecie korzystali z bardzo szerokiego zakresu (35% i więcej). Rywale z BB z chęcią będą sprawdzali Wasze otwarcia, gdyż będą mogli liczyć na korzystne pot oddsy oraz na granie na pozycji. Najlepsze swoje układy i jakieś blefy dobry gracz będzie umieszczał w 3-betting range’u, a wszystkie średniaki, które mają w sobie jakiś potencjał, będą sprawdzeniami.
Z porównania zakresów, którymi dysponujecie, wychodzi, że na flopach ze średnimi/niskimi kartami, flopach skoordynowanych, mokrych, ale nie tylko, bo również na flopach suchych, tyle że np. sparowanych na kartach średnich/niskich, Wasz rywal będzie miał przewagę. To on częściej będzie dysponował K3 na flopie 633. To on będzie miał częściej dwie pary i strity na flopie 754. etc. Szerokość Waszego range’u sprawi że i tak będziecie musieli często czekać. Jeśli zaczniecie strzelać c-betami, wcale nie będzie do dla Was tak dobre. Jak komfortowo będziecie się czuć, gdy na c-bet z AA w odpowiedzi dostaniecie duży raise, a potem poprawkę na turnie? Jeśli to Was nie zniechęci, to zawsze rywal może poczęstować Was jeszcze overbetem all-in na riverze. Vs populacja od turna jesteście dead. Vs dobry gracz, który rozumie to, że ma przewagę range’u, a konkretnie przewagę nutsów, nigdy nie będziecie wiedzieli, czy rzeczywiście jesteście dead, czy przeciwnik odpalił się, bo wie, że Wasz range nie jest w stanie wytrzymać dużej presji.
Co dalej?
Czekanie z całym zakresem na tych strukturach wydaje się być najlepszą opcją, a na bet rywala powinniście zareagować odpowiednio:
- check-raise value: z najsilniejszymi układami oraz z układami, które są relatywnie silne, ale potrzebują ochrony, np. AA i KK często będzie tylko callem, ale już JJ czy QQ będzie raisem.
- call z układami z showdown value o średniej sile: wspomniane wyżej AA, KK, ale też top/middle/bottom pary, underpary, niektóre overkarty.
- check-raise bluff: gutshoty, overkarty z backdoor drawami.
- fold: wszystko inne.
Podobna procedura dotyczyć będzie kolejnych dwóch scenariuszy. Pamiętajcie, że ciągle mówimy o sytuacjach, w których wypada flop faworyzujący zakres rywala, np. 789 w jednym kolorze czy T85 bez koloru etc. Na przykładzie AA widzicie, że na takich strukturach nie ma co wychodzić przed orkiestrę, bo szybko możecie znaleźć się w bardzo trudnej sytuacji.
