Tuomas Sandholm jest profesorem na uniwersytecie Carnegie Mellon. Pracuje na wydziale informatyki i w swej karierze opublikował 450 prac naukowych. W ciągu ostatnich dziesięciu lat wykorzystywał algorytmy i swoją wiedzę do stworzenia programu komputerowego zwanego “botem”, który zasiadałby do stołu pokerowego.
Celem Sandholma było stworzenie wirtualnego gracza, który byłby najlepszy w grze heads-up no-limit Texas Hold’em. Z założenia program byłby też najlepszym komputerowym programem szkoleniowym.
Zapytany o to czy jego zdaniem korzystanie z programu byłoby nieodzowne dla tych, którzy są i nadal chcą być najlepszymi na świecie, Sandholm nie przebiera w słowach.
“Tak sądzę. Ten program to bomba atomowa w pokerowym świecie. Na pojedynek rewolwerowy nie idzie się z nożem.”
Mocne słowa, ale opinie Sandholma mają poparcie w wynikach testów jego dzieła. W tym roku jego bot wygrał w konkurencji heads-up no-limit rozegranej w dwóch wariantach podczas konferencji Stowarzyszenia na rzecz rozwijania sztucznej inteligencji, pokonując każdego z przeciwników ze sporą statystyczną przewagą.
Koncepcja stworzenia ‘pokerowego bota’ zaprzątała umysły pokerowej społeczności od czasu pojawienia się gry w internecie. Dla niektórych pomysł grania z maszyna był niedorzeczny. Inni zafascynowani technologią widzieli w tym coś niesamowitego. Tak naprawdę ludzie tworzyli takie boty już od kilku lat, a pierwszym tego typu komercyjnie dostępnym programem był “WinHoldEm,” o którym wspominano nawet w magazynie Wired.
Gazeta New York Times opublikowała artykuł o botach w 2011. W podsumowaniu autor stwierdził, że póki co pokerzyści nie muszą się obawiać gry z komputerowymi przeciwnikami. Jednym z tego powodów jest fakt, że najlepsi pokerzyści świata mają nawet swoje własne sposoby wyłuskiwania takich botów i polują na nie.
Profesor Sandholm twierdzi jednak, że istniejące boty może i są wygrywającymi graczami, ale nie są tak dobrymi graczami jak programy stworzone przez niego i te wykorzystywane do ich treningu. “To nie są zbyt dobre programy. Niektóre z istniejących na rynku brały udział w konferencji i okazały się bardzo słabe.“
W stworzeniu programu profesorowi Sandholmowi pomagali jego doktoranci Noam Brown i Sam Ganzfried. Program nazwany został “Tartanian7”.
źródło: cardplayer.com
