Zapraszamy do zapoznania się z przedostatnim odcinkiem serii artykułów, w której przyglądamy się historii ME WSOP. Dziś przyglądamy się wydarzeniom rozgrywającym się w czwartej dekadzie istnienia festiwalu.
W 2000 roku rozegrano 24 eventy bransoletkowe. Frekwencja w Main Evencie skoczyła do 512 zawodników (rok wcześniej przy stołach zasiadło 393 pokerzystów). Pierwszy mistrzem nowego tysiąclecia został Chris „Jesus” Ferguson, który za zwycięstwo zainkasował 1,5 mln$ (ówczesny rekord). W heads-upie spotkał się z T.J. Cloutierem, dla którego był to już drugi występ w tej fazie turnieju (drugi zakończony porażką).
W ME WSOP w 2000 roku związana jest ciekawa historia, która przytrafiła się pokerowemu dziennikarzowi, Jamesowi McManusowi. Jego zadanie polegało na napisaniu artykułu o turnieju. Dziennikarz tak się zaangażował w swoją pracę, że udało mu się wygrać wejściówkę do Main Eventu. Co więcej występ przy zielonych stołach udał mu się po prostu fenomenalnie. McManus zakończył udział w turnieju głównym na 5. miejscu. 3 lata później opisał swoje wspomnienia w książce pt. „Positively Fifth Street”.
Main Event WSOP 2003 – rozpoczęcie nowej ery
W 2003 roku odbył się Main Event, który na zawsze zmienił pokerowy krajobraz. Wzięło w nim udział 839 pokerzystów. Triumfatorem został Chris Moneymaker, który za swój sukces otrzymał 2.500.000$. Jego zwycięstwo zapoczątkowało pokerowy boom na świecie.
https://www.youtube.com/watch?v=g1hPNhz1DD8
Dlaczego Chris Moneymaker porwał za sobą tłumy? Miał idealne nazwisko na mistrza WSOP, co jeszcze „podbiło medialny bębenek” (wielu myślało, że marketingowy zabieg). Nowy mistrz był amatorem, był księgowym z Tennessee, był jednym z nas. Udział w turnieju za 10.000$ zapewnił sobie, wygrywając miejsce w satelicie na PokerStars za niecałe 30$. W drodze do zwycięstwa w ME pokonał bardzo trudnych przeciwników na finałowym stole, min. Sama Farhę, Dana Harringtona. Po jego wygranej sympatycy pokera z całego świata uwierzyli w to, że mogą dokonać tego samego, czego dokonał zwykły pracownik biurowy. Nastała złota era pokera.
Skala „efektu Moneymakera” przeszła najśmielsze oczekiwania społeczności. Rok później w Main Evencie wystąpiło 2.573 graczy. Ilość uczestników rosła aż do 2006 roku, gdy przy stołach zameldowało się aż 8.773 zawodników. To był po prostu obłęd.
Wzrost liczby chętnych do gry o pokerowe mistrzostwo świata był związany jeszcze z innymi czynnikami: obszerną relacją na ESPN, wprowadzeniem kamer, dzięki którym widzowie mogli obserwować karty graczy, popularyzacją pokera online i satelit online.
Pierwszym beneficjentem pokerowego boomu na WSOP został Greg Raymer – zwycięzca z 2004 roku. On również wygrał swój bilet do Las Vegas w kwalifikacjach online. Inwestycja kilkudziesięciu dolarów dała mu zwrot kwocie 5.000.000$.
W międzyczasie firma Harrah’s Entertainment nabyła prawa do organizowania festiwalów WSOP. Nowi właściciele marki zauważyli, że rosnąca liczba chętnych do gry znacznie przewyższa możliwości logistyczne dotychczasowego miejsca. Zapadła decyzja o tym, aby poszukać innej lokalizacji do rozgrywania WSOP.
Po raz ostatni wszystkie eventy serii odbyły się w Binion’s Horseshoe w 2004 roku. Rok później wrócono do tego miejsca tylko na rozegranie stołu finałowego Main Eventu (wówczas triumfował Joseph Hachem). W 2006 roku nowym domem dla serii, już w pełni, stał się hotel Rio.
Main Event z tego roku pobił wszystkie rekordy. Na starcie zjawiło się 8.773 graczy. Nagroda główna wynosiła aż 12.000.000$. Zwycięzcą turnieju głównego został producent filmowy i telewizyjny z Kalifornii, Jamie Gold.
Wpływ ustawy UIGEA na WSOP
Od tego momentu liczba chętnych do udziału w Main Evencie znacząco spadła i utrzymywała się na poziomie powyżej 6.000 przez kilka następnych lat. Było to następstwem wprowadzenia w USA ustawy o nazwie Unlawful Internet Gambling Enforcement Act of 2006, na mocy której Amerykanom prawnie zablokowano możliwości wpłat do poker roomów (i nie tylko).
To jest nasze subiektywne zdanie – podziela je np. Scotty Nguyen – ale trzeba powiedzieć, że po sukcesie Jamiego Golda nastała era bezbarwnych mistrzów WSOP. Jerry Yang, zwycięzca z 2007 roku, to był po prostu jeden wielki fuks. Peter Eastgate (2008) był całkowicie bezbarwny, ale na tamten moment został najmłodszym zwycięzcą Main Eventu w historii (22 lata). Joe Cada (2009) pobił ten rekord, zdobywając swój tytuł na tydzień przed przed swoimi 22. urodzinami.
Poznajcie wszystkich mistrzów ME WSOP w pierwszej dekadzie nowego tysiąclecia:
2000 – Chris Ferguson, liczba graczy – 512, wygrana – 1.500.000$
2001 – Carlos Mortensen, liczba graczy – 613, wygrana – 1.500.000$
2002 – Robert Varkonyi, liczba graczy – 631, wygrana – 2.000.000$
2003 – Chris Moneymaker, liczba graczy – 839, wygrana – 2.500.000$
2004 – Greg Raymer, liczba graczy – 2.576, wygrana – 5.000.000$
2005 – Joe Hachem, liczba graczy – 5.619, wygrana – 7.500.000$
2006 – Jamie Gold, liczba graczy – 8.773, wygrana – 12.000.000$
2007 – Jerry Yang, liczba graczy – 6.358, wygrana – 8.250.000$
2008 – Peter Eastgate, liczba graczy – 6.844, wygrana – 9.152.416$
2009 – Joe Cada, liczba graczy – 6.494, wygrana – 8.547.042$.
Ciekawostki związane z ME WSOP w latach od 2000 do 2009:
- Do 2000 roku oficjalny stół finałowy ME był 6-osobowy. Od 2001 roku finał rozgrywa się w 9-osobowym gronie.
- Mistrz ME WSOP z 1995 roku Dan Harrington zajął trzecie miejsce w 2003 roku i czwarte rok później. Trzeba wziąć pod uwagę fakt, że były to już eventy na kilka tysięcy osób, co tylko podkreśla skalę osiągnięcia „Action Dana”. Jego doskonałe wyniki bardzo znacząco przyczyniły się do sukcesu wydawniczego jego serii „Harrington od Hold’em”.
- Mike Matusow również może pochwalić się świetnymi wynikami w Main Evencie. W 2001 roku zajął szóstą pozycję, a cztery lata później dziewiątą.
- W 2003 roku Phil Ivey otarł się o występ na FT ME. Z gry wyeliminował go Chris Moneymaker. 6 lat później „Tiger Woods pokera” znalazł się w finale. Swój występ zakończył na 7. miejscu.
- 9 finalistów z 2006 roku i gracz z 10. miejsca zapewnili sobie wygrane powyżej 1.000.000$.
- W 2003 roku po raz ostatni Main Event miał tylko jeden dzień startowy. Rok później dołożono drugi dzień. W 2005 roku kolejny. W latach od 2006 do 2011 rozgrywano aż 4 dni startowe. Po tym okresie powrócono do trzech.
- W 2008 roku wprowadzono „November Nine”, co oznacza, że odłożono rozgrywanie finału turnieju głównego na listopad.
Już jutro zapraszamy na ostatni odcinek z serii „Historia Main Eventu WSOP”.
