To już ostatni odcinek z serii Historia Main Eventu WSOP. Dziś przyjrzymy się najważniejszym wydarzeniom od roku 2010 do 2016.
Tytułem wstępu
Pierwsze Main Eventy rozgrywane były w trakcie jednego dnia. W 1979 roku turniej główny WSOP trwał już 4 dni. Phill Hellmuth, który został mistrzem w 1989 roku, potrzebował 5 dni do tego, aby założyć zwycięską bransoletkę na swój nadgarstek. „Efekt Moneymakera” sprawił, że turnieje jeszcze bardziej wydłużono (najczęściej wiązało się to z dodaniem kolejnych dni startowych do harmonogramu). W 2007 roku, kiedy mistrzem został Jerry Yang, całość ME trwała 11 dni.
Formuła „November Nine” została wprowadzona w 2008 roku. Wówczas okazało się, że nowego mistrza poznamy dopiero za 4 miesiące. Stacja ESPN chciała z finalistów zbudować „produkt”, który dobrze i chętnie będzie się oglądało w czasie listopadowego finału. Pomysł ma tyle samo zwolenników co przeciwników. W edycji 2017 mistrz WSOP będzie wyłaniany „po bożemu”, w lipcu. Ale w kolejnych latach ponownie ma powrócić formuła „N9”.
Bezbarwni mistrzowie
Ostatni odcinek o historii ME WSOP rozpoczniemy od przytoczenia słów Scotty’ego Nguyena:
Gdyby któryś z ostatnich mistrzów WSOP przeszedł koło ciebie, nie rozpoznałbyś go. W moim przypadku jest inaczej. Nieważne, gdzie idę, ludzie zawsze mnie kojarzą. To sprawia, że moje życie jest piękne. Jestem z tego bardzo dumny. Gdy oni [gracze współcześni] dostają się na szczyt, zapominają o swoim pochodzeniu. Ja nie zapominam.
Scotty „The Prince” Nguyen został Mistrzem Świata w 1998 roku. Do tej pory jest jednym z najbardziej rozpoznawanych pokerzystów w skali całego globu. Jak to się dzieje, że obecni mistrzowie, którzy mają za sobą potężną machinę promocyjną, są właściwie anonimowi?
W promocji nowych Mistrzów Świata miała pomóc formuła „November Nine”. Naszym zdaniem nie pomogła. Nie wiemy, czy ktoś robił jakieś szczegółowe badania na ten temat, ale jesteśmy zdania, że „medialny balonik” nie został dostatecznie napompowany, bo nawet sympatycy pokera mają problem z wymienieniem zwycięzców ME WSOP z ostatnich lat.
Każdy z nich właściwie ma za sobą taką samą historię – mówimy o pokerze, nie o życiu. Miałem kilkanaście lat. Zacząłem klikać w internecie. Wygrałem satelitę/sprzedałem udziały i wziąłem udział w turnieju. Reszta to już historia…
Przegląd najważniejszych wydarzeń od 2010 do 2016 roku
Mistrzem WSOP w 2010 został kanadyjski pokerzysta, Jonathan Duhamel. Jednak pokerowy świat z tej edycji Main Eventu bardziej zapamiętał bad beat, jaki spotkał Matta Aflecka z ręki późniejszego mistrza, niż samego mistrza. A potem fantastyczne, dojrzałe zachowanie zdruzgotanego 23-latka, który był o krok od zdobycia „góry” żetonów.
Rok później w „November Nine” zebrało się najbardziej międzynarodowe towarzystwo w historii Main Eventu. Przy stole finałowym zasiedli reprezentanci: Belize, Czech, Niemiec, Anglii, Irlandii, Ukrainy i USA. W heads-upie spotkali się Pius Heinz (Niemcy) oraz Martin Staszko (Czechy). To Niemiec wyszedł zwycięsko z tej potyczki i zdobył najważniejsze pokerowe trofeum. Poznalibyście go dzisiaj na ulicy?
W 2012 roku mistrzem został Greg Merson. Jest to prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalny mistrz WSOP nowej ery (choć bardzo daleko mu do popularności dawnych mistrzów). Amerykanin zbudował swoją obecność w mediach na walce z nałogiem narkotykowym. Media lubią takie historie, a Amerykanie wręcz za nimi szaleją; ktoś był na samym dnie, a teraz jest na szczycie. Mersonowi nie można odmówić też dobrej gry.
Prawo wielkich liczb
Może włodarze WSOP i ESPN też zauważyli, że nowe pokolenie mistrzów nie jest magnetyzujące dla widowni i dlatego zdecydowali się na zapewnienie, „na sztywno” 10.000.000$ wygranej dla zwycięzcy turnieju w 2014 roku. Wielkie pieniądze zawsze wzbudzają zainteresowanie opinii publicznej
Szansę na zdobycie fortuny miał Mark Newhouse, który pojawił się na finałowym stole dwa lata z rzędu (mówimy o turniejach na ponad 6.000 osób). Było to pierwsze takie osiągnięcie od czasów Dana Harringtona, który na FT zasiadał w 2003 i w 2004 roku (wcześniej został mistrzem w 1995 roku). Newhose dwukrotnie żegnał się z grą na 9. pozycji.
Tę edycję wygrał Szwed, Martin Jacobson, który wsławił się tym, że przetrwał 19 all-inów w czasie pierwszego dnia finału.
Rok później – kiedy triumfował Joe McKeehen – włodarze zadecydowali o ustanowieniu kolejnych progów wypłat „na sztywno”. Każdy finalista otrzymywał minimum 1.000.000$, a pierwszych 1.000 graczy znajdowało się na miejscach płatnych. Zrezygnowano z nagrody w wysokości 10.000.000 dla zwycięzcy. Te same reguły obowiązywały również w 2016 roku (zwycięzca Qui Nguyen).
Czy ktoś z Was ma jakiś pomysł na to, aby przywrócić charyzmę współczesnym mistrzom WSOP?
Mistrzowie WSOP 2010 – 2016
2010 – Jonathan Duhamel, liczba graczy – 7.319, wygrana – 8.944.310$
2011 – Pius Heinz, liczba graczy – 6.865, wygrana – 8.715.638$
2012 – Greg Merson, liczba graczy – 6.598, wygrana – 8.531.853$
2013 – Ryan Riess, liczba graczy – 6.352, wygrana – 8.361.570$
2014 – Martin Jacobson, liczba graczy – 6.683, wygrana – 10.000.000$
2015 – Joe McKeehen, liczba graczy – 6.420, wygrana – 7.683.346$
2016 – Qui Nguyen, liczba graczy – 6.737, wygrana – 8.005.310$
ME WSOP 2010 – 2016 – ciekawostki
- Jonathan Duhamel został pierwszym Kanadyjczykiem, który zwyciężył w Main Evencie.
- W 2010 roku 97-letni Jack Ury został najstarszym graczem, który kiedykolwiek wziął udział w Main Evencie.
- Irlandzki pokerzysta Eoghan O’Dea dosłownie poszedł w ślady ojca Donnacha O’Dea, który 1983 roku zajął szóste miejsce w Main Evencie. Syn dokonał tej samej sztuki w 2011 roku.
- Barbara Enright nadal pozostaje jedyną kobietą, która dostąpiła zaszczytu występu na finałowym stole WSOP (5. miejsce w czasie ME w 1995 roku). W 2012 bardzo blisko wyrównania tego osiągnięcia były Gaelle Baumann (10 miejsce) oraz Elisabeth Hille (11 miejsce).
- Mistrz ME WSOP z 2001 roku Carlos Mortensen został bubble-boyem FT w 2013 roku.
- Ronnie Bardah zakończył grę w ME w 2014 roku na 475. miejscu. Ten pokerzysta dzierży rekord w ilości zdobytych miejsc płatnych w tym turnieju z rzędu (od 2010 do 2014 roku). Najlepszy wynik uzyskał na początku tej serii; w 2010 roku zają 24. miejsce.
- Daniel Negranu zakończył swój występ w ME WSOP 2015 na 11. pozycji. Ten sam wynik – najlepszy w karierze – osiągnął również w 2001 roku.
- Panujący mistrz świata Qui Nguyen (39 lat) przerwał serię 8 zwycięstw graczy, którzy w momencie triumfu w Main Evencie mieli mniej niż 30 lat (z tego grona tylko Martin Jacobsen miał 27 lat, a reszta mistrzów poniżej 25).
- Dominacji młodych nie poddali się seniorzy. W 2015 roku siódme miejsce w ME zdobył 72-letni Pierre Neuville, a trzecią pozycję zajął 61-letni Neil Blumenfield.
Na tym kończymy pięcioczęściową serię dotyczącą historii WSOP. Czas skupić się na bieżących rozgrywkach, w których świetnie radzą sobie Polacy.
