Zrozumienie tego czym są niechciane, wyrzucane bez planu, proszące się o zdobycie pieniądze leżące na pokerowym stole to klucz do sukcesu na wyższych stawkach, gdzie gra jest już zdecydowanie bardziej agresywna. Uogólniając możemy powiedzieć, że istnieją dwa rodzaje tak zwanych „dead money”:
1) Agresywne pieniądze. Załóżmy, że ktoś przebija nas z 87 w kolorze. Flop to Q93. Przeciwnik zagrywa, a my sprawdzamy. na turnie spada as. Oponent zagrywa po raz kolejny, czyli w puli ma już około 50 dużych blindów. Jeśli zagramy w tym momencie na tym groźnym turnie all-in to nieważne co mamy, on i tak najprawdopodobniej spasuje. Wrzucił pieniądze do puli agresywnym stylem i nie ma nic na pokrycie swojej linii gry w trzymanych w rękach kartach. Agresywne „dead money” to pieniądze, które atakujący wrzuca do puli wiedząc dobrze, że nie może sprawdzić opłacalnie żadnego przebicia ze strony oponenta.
2) Bierne pieniądze. Podbijamy na buttonie, a jeden z zawodników na blindzie sprawdza. Flop to ponownie Q93. Przeciwnik czeka, my zagrywamy i zgarniamy pulę po pasie oponenta. Takie sytuacje widuje się często na stołach. Zostaliśmy sprawdzeni raz, ale przeciwnik nie zamierza kontynuować gry z nami o ile board w znaczący sposób nie trafi jego układu.
Zasadnicza różnica polega na tym, że agresywny pieniądz chce zdobyć pulę, podczas gdy pasywny trzyma się rozdania bardzo słabo i nie ma takowych ambicji. Blefując dajemy sobie zatem szansę na wygranie rozdania, a czekając i wiedząc, że spasujemy czekamy tylko na atak przeciwnika lub jego łaskę i stawiamy się na przegranej pozycji.
Jaki z tego wniosek moi mili? Ano prosty. Agresywni zawodnicy, którzy umieją grać rzadko rzucają na stół pieniądze wymienione w punkcie numer 2. Ich gra w dużym stopniu opiera się bowiem na wygrywaniu tego rodzaju pule. Przykładowo Prahlad Friedman bazował w swojej strategii na takich sytuacjach i często zagrywał pierwszy będąc bez pozycji. Przeciwnik prawie zawsze sprawdzał jeden bet, a Friedman zagrywał ponownie bez pozycji na wielu turnach. Tym razem przeciwnik wątpił i Prahlad zgarniał przyjemne pule. W przypadku ponownego sprawdzenia zdarzało mu się wciskać all-in na niejednym riverze. Gracze pasowali i tutaj, a pule rosły.
Problem ze strategią Friedmana polega na tym, że tworzyl on sporo agresywnych pieniędzy swoją grą. Wystarczyło go wyczekać i zgarnąć można było jego cały stack. Pobieranie agresywnych pul to doskonały sposób na pokonanie zawodników, którzy non stop zagrywają. Każdy z nas widział w którymś odcinku Poker After Dark mocne pojedynki preflop z niezbyt mocnymi kartami, typu T9 off. Racjonalizacja takiej strategii leży w tym, że pokerzyści wierzą, że zyski z dead money wynagrodzą im te momenty kiedy zostaną sprawdzeni przez naprawdę mocno dominujący ich układ.
Bierny pieniądz łatwo jest zgarniać. Ktoś sprawdza Cię i na flopie czeka zaznaczając szybko check/fold. Inny decyduje się na call Twojego 3-betu bez pozycji i czeka. Obaj czekacie na flopie i wystarczy, że zagrasz pierwszy na turnie. Z agresywną odmianą „martwego dienga” jest tak samo, tylko tym razem to my sprawdzamy, a przeciwnik sam wrzuca do puli swoje pieniądze będąc bez większych szans na wygraną. Dwie strony tej samej (sztywnej niczym wykrochmalone prześcieradło) monety.
źródło: easygameofpoker
